پس ادعای ارضی بی نتیجه قبلی از کجا می آید؟
نویسنده : عزیز آرینفر
باید به بهره برداری های ناروای ابزاری سیاسی از مساله نامنهاد دیورند پایان داده شود:
مرز میان افعانستان و پاکستان یک مرز شناخته شده بین المللی است که از سوی سازمان ملل، همه مجامع جهانی از جمله ناتو و شانگهای و سازمان کنفرانس اسلامی و همه کشورهای جهان به رسمیت شناخته شده است و هر گونه بحث سیاسی برای بهره برداری های ابزاری در باره آن مردود، بیهوده و ضیاع وقت است.
تنها موردی که می شود مطرح باشد، بررسی همه جانبه چگونگی شکلگیری کشور افغانستان به عنوان یک واحد جغرافیایی سیاسی و شکلگیری مرزهای بین المللی آن از دید تاریخی و جیوپولیتیک از منظر ریال پولیتیک است که مستلزم مطالعات همه جانبه تاریخ سیاسی منطقه در دو سده اخیر و یک کار بسبار تخصصی است.
ما کشور پاکستان را به رسمیت می شناسیم و پاکستان کشور ما را.
کشور هم از دید حقوق بین الملل تعریف حقوقی مشخص خود را دارد.
کشور گستره سرزمینی یی است در چهارچوب مرزهای شناخته شده بین المللی که دارای تمامیت ارضی می باشد و در حدود آن دولت حاکم از حق حاکمیت ملی برخوردار است. کشورها همه در چهارچوب ریختار یا فارماسیون کشور- ملت یا دولت- ملت تشکیل یافته اند و از سوی مجامع بین المللی به رسمیت شناخته شده اند.
یعنی هنگامی که کشوری به رسمیت شناخته می شود، با همه مرزهای بین المللی، تمامیت ارضی و حاکمیت ملی آن به رسمیت شناخته می شود.
همه کشورهای جهان هم افغانستان و هم پاکستان را با همین مرزهای شناخته شده بین المللی به رسمیت می شناسند.
تمامیت ارضی و حق حاکمیت ملی کشورها جزو منافع حیاتی آن ها و غیر قابل بحث و خدشه ناپذیر می باشد.
نمی شود کشوری را به رسمیت شناخت و تمامیت ارضی و حاکمیت ملی آن را بر بخش بزرگی از قلمرو آن را زیر سوال برد و بر نیم یا دست کم یک سوم خاک آن ادعای ارضی داشت و 2640 کیلومتر مرز آن را به رسمیت نشناخت. چنین چیزی در پراتیک حقوق بین الدول پذیرفتنی نیست و نمی شود آن را در هیچ دادگاهی مطرح نمود.
