امیدواری مفت

در گذشته نیز، آقای کرزی شماری از رهبران و مقام‌های پیشین گروه طالبان را از زندان‌های نیروهای ایتلاف آزاد ساخته بود.

روزنامه هشت صبح: رییس شورای عالی صلح، آزادی شماری از زندانیان طالب از زندان‌های پاکستان را، امیدوارکننده خوانده است. به‌گفته‌ی صلاح‌الدین ربانی، رییس شورای عالی صلح، طالبانی که آزاد می‌شوند، از اعضای مهم گروه طالبان هستند و می‌توانند برای صلح کار کنند. به رغم امیدواری رییس شورای عالی صلح، به‌نظر نمی‌رسد آزادی شماری از زندانیان طالب از زندان‌های پاکستان، معجزه کند و زمینه را برای گفتگو میان رهبران طالبان و دولت افغانستان فراهم سازد.

طالبان بارها گفته‌اند که زندانی‌ها از آنان نمایندگی نمی‌کنند. این گروه هم‌چنین بارها اعلام کرده است که از طریق جنگ می‌تواند به اهداف خود برسد و دولت افغانستان را به‌رسمیت نمی‌شناسد. روشن نیست که این 9 زندانی‌ چگونه می‌توانند، در موضع جنگ‌طلبانه‌ی طالبان تغییر بیاورند؟ علاوه براین، طالب‌هایی که قرار است از زندان‌های پاکستان آزاد شوند، از نفوذ گسترده‌ای در صفوف و کدر رهبری طالبان برخوردار نیستند. در فهرست طالبانی‌ که قرار است از زندان‌های پاکستان آزاد شوند، نام دو چهر‌ه‌ی مشهور دیده می‌شود: ملانورالدین ترابی و مولوی انوارالحق مجاهد.

نورالدین ترابی سال‌های طولانی در پاکستان زندانی بوده است. به همین دلیل به‌نظر نمی‌رسد که آقای ترابی، از چنان نفوذی در میان رهبران طالبان برخوردار باشد که بتواند در تصمیم‌گیری رهبران این گروه تاثیر بگذارد و آنان را به مذاکره وادار کند. هم‌چنین، هیچ نشانه‌ای دال بر این وجود ندارد که انوارالحق مجاهد، بتواند فکر رهبران طالبان را تغییر دهد و آنان سر میز مذاکره بیاورد.

در گذشته نیز، آقای کرزی شماری از رهبران و مقام‌های پیشین گروه طالبان را از زندان‌های نیروهای ایتلاف آزاد ساخته بود. هم‌چنین آقای کرزی از بودجه‌ی حکومت برای این دسته از رهبران آزادشده‌ی طالبان، امکانات معیشتی فراهم کرد. اما این رهبران نتوانستند، در کاهش خشونت‌ها موثر واقع شوند. به‌گونه نمونه، می‌توان از مولوی وکیل احمد متوکل و مولوی عبدالسلام ضعیف نام برد. آقای کرزی این هر دو را از زندان امریکایی‌ها آزاد کرد؛ اما آنان، پس از رهایی برای کاهش خشونت تلاش نکردند. مولوی وکیل احمد متوکل و ملا عبدالسلام ضعیف حتا، از نکوهش ملاعمر خودداری کردند. گفته می‌شود که این دو حتا عضویت شورای عالی صلح را نیز نپذیرفتند. شماری از رهبران پیشین طالبان در شورای عالی صلح حضور دارند؛ اما حضور آنان نیز نتوانسته، در کاهش خشونت‌ها موثر باشد. هیچ یک از رهبران پیشین طالبان که حالا در کابل هستند، نتوانسته‌اند بر همکاران سابق‌شان که در «شورای کویته» حضور دارند، تاثیر بگذارند و آنان را به ترک خشونت وادارند.

بنابراین، تضمینی وجود ندارد که آزادی چند زندانی دیگر طالب بتواند شماری از رهبران طالبان را به مذاکره بکشاند. ارتش و استخبارات پاکستان نیز در حال حاضر هیچ علاقه‌ای به همکاری در راستای «گفتگوهای صلح» ندارند. جنرالان پاکستانی فکر می‌کنند که ناتو نتوانسته ماشین جنگی طالبان را در هم شکند. به همین دلیل جنرالان پاکستانی فکر می‌کنند که جنگ‌های پس از سال 2014، طالبان را در موضع برتر قرار می‌دهد. بنابراین استخبارات و ارتش پاکستان، در حال حاضر لزومی نمی‌بینند طالبان را روی میز مذاکره حاضر کنند. به همین دلیل است که پاکستان ملابرادر را که با آقای کرزی مذاکره کرده بود، از زندان آزاد نکرد و در عوض به آزدای شماری از مهره‌های سوخته، وعده داد. رییس شورای عالی صلح و همکارانش باید بدانند که امیدورای آنان مبنی بر «همکاری پاکستان با روند صلح» هیچ مبنای واقعی و عینی ندارد. به‌نظر می‌رسد که رییس شورای عالی صلح و همکارانش اظهارات مقام‌های پاکستانی را زیاد جدی گرفته‌اند. آنان باید بدانند که هیچ تناسبی میان حرف و عمل پاکستانی‌ها وجود ندارد.