کاهش نیروهای امریکایی پس
از سال 2014 و پرداخت خون‌بهای افغان‌ها
نظریه مطرح شده از سوی ملک ستیز
حضور ده هزار نیروی نظامی امریکا پس از 2014 خبری خوشی
برای افغان‌ها محسوب می‌شود. امّا افغانستان نباید بدون هیچ پیش‌شرطی این پیش‌نهاد
بارک اوباما را بپذیرد. امریکا با کاهش نیروهای خود مصارف جنگی‌اش‌را در حدِ
دوازده مرتبه کاهش می‌دهد. اگر مصارفِ جنگی سال 2011 امریکا را در نظر گیریم، جنگ
افغانستان در حدود چهارنیم ملیارد دالر در ماه تخمین زده شده است. این مخارج در
سال 2015 تا 350 ملیون دالر در ماه کاهش خواهد یافت. مهم‌ترین هدفِ استراتیژیکِ
حضور امریکا در افغانستان را تضعیفِ هراس افگنانِ جهانی تشکیل می‌دهد که در مرزهای
افغانستان و پاکستان تربیت می‌یابند. سپس، این نیروهای هراس‌افگن تمام منافع
امریکا را در جهان مورد هدف قرار می‌دهند. در عوض، افغان‌ها مخارجِ دفاع از منافع
ملی امریکا را با قیمت جان خویش خواهند پرداخت.
اگر تلفات نیروهای رزمی و غیر
نظامی افغانستان را در روز هفت نفر محاسبه کنیم (که در برخی موارد بیش‌تر از آن
است) سالیانه افغان‌ها در حدود دونیم هزار انسان خود را باید قربانی این راه کند.
در این صورت خون‌بهای قربانیان جنگ افغانستان، به نجات نیروهای رزمی امریکا خواهد
انجامید. واضحاً بخشی از این خون‌بها برای مبارزه علیۀ طالبان مصرف خواهد گردید.
امّا به باور این قلم طالبان ادامۀ کارزارِ غرب ستیزیی است که از هراس افگنان بین
المللی سرچشمه می‌گیرد. بدین ترتیب کودکان، زنان، جوانان، موسفیدان و رزمندان
افغان باید قربانی دهند تا خانواده های امریکایی در شهرهای نیویارک،
واشنگتن و لاس انجلیس در امنیت و آرامش بخوابند.
رییس جمهور جدید افغانستان (هر آقایی که باشد) باید در قدم نخست، پیش‌شرط منطقی‌یی را برای قصر سفید پیش‌کش نماید. عجله برای «قهرمان بودن امضای پیمان» کار عاقلانۀ نیست. بازپرداختِ حد اقلِ پنج درصد مخارج جنگی برای زیرساخت‌های نظام اقتصادی و اجتماعی افغانستان می‌تواند به‌ترین پیش‌شرطی برای ادارۀ بارک اوباما و کانگرس ایالات متحدۀ امریکا باشد. این پیش‌شرط در حدود شش ملیارد دالر در سال خواهد شد که بصورت قطع حمایت مهمی برای بهبود وضعیت کنونی در افغانستان شمرده خواهد شد.
رییس جمهور جدید افغانستان (هر آقایی که باشد) باید در قدم نخست، پیش‌شرط منطقی‌یی را برای قصر سفید پیش‌کش نماید. عجله برای «قهرمان بودن امضای پیمان» کار عاقلانۀ نیست. بازپرداختِ حد اقلِ پنج درصد مخارج جنگی برای زیرساخت‌های نظام اقتصادی و اجتماعی افغانستان می‌تواند به‌ترین پیش‌شرطی برای ادارۀ بارک اوباما و کانگرس ایالات متحدۀ امریکا باشد. این پیش‌شرط در حدود شش ملیارد دالر در سال خواهد شد که بصورت قطع حمایت مهمی برای بهبود وضعیت کنونی در افغانستان شمرده خواهد شد.
البته این پیش‌شرط در امتداد
فیصله های توکیو خواهد بود که برای افغانستان از سوی جامعۀ جهانی تعهد گردیده است.
لازم است قبل از امضای پیمان استراتیژیک با امریکا باید منافع ملی افغانستان را در
نظر داشت. مناسبات استراتیژیک بر بنیاد مذاکرات استراتیژیک شکل می‌گیرد که منافع
استراتیژیک در محور اصلی طرفین قرار می‌گیرد. «چنه زدن» خصلت اصلی این مذاکرات است
و افغان‌ها باید بیاموزند که «نه به آن شوری شور و نه به آن بی نمکی» به مبحث
مذاکرات با امریکایی‌ها بپردازند.