واژه های مزخرف «صاحب» و««صیب»

قربانیان خط اول

نگاشته ای ارزشمند از قلم اسد «بودا«

رحمانِ رحمانی، وارد جنجال‌های سیاسی شد و به عنوان قربانی خط اول هزینه دارد پرداخت می‌کند. من بار‌ها به رحمانی گفتم کار به این شیوه هزینه در پی خواهد داشت. در هرصورت، در خط اول ایستادن این تبعات را دارد. می‌ترسم همین بلا بر سر «شهید ثاقب» آید. او در خط اول جنگ مطبوعاتی ایستاده است که دو طرف برای قدرت و دالر می‌جنگند، نه برای مردم. گرگان، اما کنار می‌آیند، فردای کنار آمدن اما گناه جنگ به خط اولی‌های چون ثاقب می‌افتد که برای رقابتی که در آن صداقت و رسالتِ تاریخی نیست، با انگیزهٔ تاریخی و صادقانه می‌جنگند. من شهید ثاقبی را دوست که بنویسد و قطع نظر از اینکه با دریافت‌هایش موافق باشم یا مخالف، دغدغهٔ فکری و فهم تاریخی داشته باشد ولی هرگز دوست ندارم جایگاهش را آن قدر پایین بیاورد که در متن کوتاهی مکرر عطا و عبدالله «صایب» بگوید. 

خواندن فلسفه خودش پادشاهی است و نوشتنْ آقایی. کسی که در این وادی زندگی می‌کند واژه‌های مزخرفی چون صاحب را از زبان دور می‌اندازد؛ زیرا یکی از رسالت‌های بزرگ فلسفه مبارزه با «اعوجاجِ زبانی» است. من بی‌آنکه کاری از دستم بر آید، از برخوردی که با رحمانی صورت گرفته خرد شدم، از ایستادن ثاقب در خط اول بازی قدرت طلبان نیز نگرانم و از اینکه خود را نا‌گزیر می‌پندارد برای آرام کردن فضا و تلطیف درگیری‌های درون قومی، زبان تندش را تا این حد ملایم کند، خُرد می‌شوم. کسانی که سال‌ها امتیاز گرفته‌اند حاضر نیستند در چنین روزهای غبارآلودی در خط اول بایستند و یا خود را از جایگاهی که قرار دارد، پایین بیاورد. صایب گفتن درشان ثاقب نیست و از صداقت او بهره برداری سیاسی می‌شود.