علمایی که برطبل جهاد و دشمنی با موسیقی می کوبیدند؛ خود قربانی شدند

علما؛ قربانیان افکار خویشتن

نویسنده: علی امیری

هنوز هیچ گروهی مسئولیت حمله بر اجتماع علما را در هتل اورانوس نگرفته است، اما واقع این است که این علما قبل از همه قربانی افکار خودشان هستند. واکنش شدید و خشنی را که علما در قبال آزادی بیان، برنامه‌های تلویزیونی، کنسرت موسیقی و دیگر تفریحات و سرگرمی‌ها و فعالیت‌های جامعه مدنی و حقوق زنان از خود نشان داده اند، هرگز در برابر انتحارگران و آدم کشان نشان نداده اند. 

علما هرگز از احترام به افکار دیگراندیشان و پذیرش تنوع و تکثر در جامعه حرف نزده و پیوسته بر طبل جهاد و خشونت کوبیده اند. در این سال‌های آزگار که تروریستان طالب و داعش سرگرم کشتار بی‌گناهان و نیروهای امنیتی بوده اند، هیچ ندای عظیم از این علما بلند نشد و رفتار خشونت بار تروریستان اگر نه تقدیس، دست کم از تریبون‌های این علما توجیه شد. زیاد شنیدیم که شورای علما در ارگ بر جنازۀ شهدای اردوی ملی و نیروهای امنیتی نماز نخوانده و با اینکه از منابع عمومی و دولتی ارتزاق می‌کنند به ریش رئیس جمهور خندیده اند. گه و بیگاه اگر فتوایی داده اند، خود یک بده بستان سیاسی بوده و در عوض آن حطام دنیایی و امتیاز سیاسی از دولت گرفته اند. واکنش های رئیس جمهور و رئیس اجرائیه به حادثه ریاکارانه بود. گویی تنها حمله بر علما ثابت کرده که تروریستان به ارزش‌های دینی بی اعتنا است و کشتار مردم بی گناه گردی بر دامن ارزش‌های آنان نمی افکند! 

تجلیل از روز میلاد پیامبر اسلام، نیز برای اغلب علما، معنای جز تشویق به جهاد ندارد. پیامبر در قدم اول برای علما ما، پیامبر جنگ است نه پیامبر رحمت و مهربانی. علما همواره با زبان کین و نفرت با جامعه سخن می‌گوید و درس خشونت می دهد. هیچ تریبونی نیست که دست کم روز یک بار از آن فتوای تکفیر و نفرت و خشونت صادر نشود. آنانیکه در بازتولید خشونت در جامعه از رهگذر کلام و گفتار نقش اساسی بازی می‌کنند، اکنون خود قربانی این خشونت شده است. من بابت این حادثه متأسفم و برای قربانیان آرزوی آرامش دارم و به خانوادهای شان تسلیت می گویم. اما، امیدوارم که این حادثه سبب بیدرای علما و اصحاب منابر و تریبون شود. محکوم کردن خشونت فزیکی طالب و داعش زمانی معنا دار است که علما خود به خشونت کلامی و تریج نفرت و تفرقه و دیگر ناپذیری روی نیاورند.