سخنان عبدالله بوی تسلیمی می دهد

اشاره: توپ بازی نزد سفارت امریکا است. نفی غنی به معنای پیروزی عبدالله نیست. 

عادت کرده است که هیچ گاه چشم درچشم تاریخ ایستاده نشود. کلمات برون شده از زبان دکترعبدالله را دقیق کنار هم بگذارید و مفاهیم آن را توزین کنید. نیازی به کج خلقی ودلبستن به مفروضات نیست. او برای پیروزی نیامده است؛ کار او اجرای نقش مؤقت است. غنیمت این است که از بال کشیدن بی رویه و فراگیر «شاگردان محمدگل مهمند» یک اندازه جلوگیری می شود؛ ورنه، اگر جایگزین غنی هم شود؛ وضع خلق الله  یوم البدتر خواهد بود.

خانه غنی آباد که بنا به حساسیت های درمان ناپذیر گذشته گرایی افراطی، ناخود گاه چند کاخ ویران شده در کابل و جبل السراج را دو باره سازی کرد. او این هنر را دارد که حتی شماری از پنجشیری های همکار القاعده و شریک در قتل مسعود را به دانه خورهای مسلم خویش تبدیل کند. ( منظورم امرالله، انجنیرکمال یا ملاقربان نیست. کس دیگری است که خودش به مرور روی ماین پا خواهد گذاشت.)

اما بیائید عقل خود قاضی کنیم که دکترعبدالله دیروز در نشست رسانه ای، چه گونه با نرم گردنی وخضوع سفارشی، به بخش دوم درامه ضدملی انتخاباتی دل بست و چنین فرمود:

بازی ای که صورت می‌گیرد، اصول دارد، اصول قوانین را وضع کرده است. قانون اساسی افغانستان و قانون انتخابات افغانستان. اکنون وقت آن است که همه اصول بازی را قبول کنیم و کمیسیون شکایات که در روزهای آینده فیصله‌اش را اعلام می‌کند، این تیم قانونمند رفتار می‌کند و امیدوار هسیتم که همه قانونمند رفتار کنند.

و افزود: ما از کمیسیون شکایات انتخاباتی توقع داریم که در مطابقت با قانون، با‌دقت شکایت‌هایی را که ثبت می‌شوند در مورد قانونی‌اش مورد بررسی قرار بدهند، آرای تقلبی را جدا کنند و نتایج را در مطابقت با قانون ارائه کنند.
فکر می کنم گفتار مشارالیه اتمام حجت است. حال سوال این است که کشتی کشور این بار از کجا خواهد شکست!؟