سیامک هروی، رمان نویس و روزنامه نگار چنین نوشت:
مجیب‌الرحمن اگر بگوید که کرونا یک خطر بالقوه است و نه دشمن می‌شناسد و نه دوست، دکانش بسته می‌شود. آن‌گاه نه به دامنش کسی پول می‌ریزد، نه مخاطبی دارد و نه کاسه لیسی و نه نوحه‌کشی... خودش از مریدان (ساده‌دلان) ده متر دورتر می‌ایستد و می‌گوید که کرونا برای مسلمانان رحمت خدا و برای کافران عذاب است... (مریدان هم که مثل همیشه، بدون این‌که فکر کنند و کلاه خود را قاضی کنند، هق می‌زنند...)
خب لعنتی اگر واقعن تو راست می‌گویی بیا چند روزی به پرستاری و خدمت به مبتلایان در هرات برو! تا این ادعای تو محک بخورد و خدمتی هم به بیماران شود. آن‌وقت من در مورد تو حس بهتری پیدا خواهم کرد و فکر خواهم کرد که تو یک سر و تن از انگل بیش‌تری!
در همین حال، قرینه سازی بین پدیده های کهن و جدید درایران خنده آورشده است. چنان که فرمانده ستاد مقابله با کلانشهر تهران گفته: اگر تصور کنیم که بیماری کرونا در کشور در حال مهار شدن است؛ به تعبیری به جنگ احد می‌ماند.
زالی این بحران را یک جنگ تمام عیار دانست که اگر در این جنگ تمام عیار بیولوژیکی با ویروس کرونا مراقب نباشیم درست همان سناریوی تنگه احد برای ما پیش خواهد آمد و از موضع بسیار نامربوطی دچار صدمه بسیار شدید و شکست خواهیم شد.
این در حالیست که سازمان بهداشت جهانی می‌گوید: فرصت برای مبارزه با شیوع کرونا در خاورمیانه رو به پایان است