درچین قرن بیست چه می گذشت؟
ان لویی مارگولین، پرفسور تاریخ جغرافیایی، در مقالۀ خود به نام «چین؛ رژه طولانی به‌سوی شب تاریک» در «کتاب سیاه کمونیسم» که در سال ۱۹۹۷ منتشر شد و بحث‌های جنجال‌انگیزی به راه انداخت، می‌نویسد که سرمشق مائو پادشاهی بوده به نام چین‌شی که در سال‌های ۲۱۰ تا ۲۲۱ قبل از میلاد در چین حکومت می‌کرده است.
چین‌شی شهرت تاریخی پیدا کرد، زیرا او در حدود ۴۶۰ تن از کارکنان دولت را زنده‌به‌گور کرد و حدود ۲۰ هزار نفر از اشرافیان آن زمان را به تبعید و مرگ محکوم کرد. در زمان حکومت او صد‌ها هزار نفر در حین ساخت دیوار بزرگ چین جان باختند.
دودمان‌هایی نیز برای مثال در ۲۰۶ تا ۲۲۰ قبل از میلاد بودند که حاکمانی کمتر اهل خشونت‌ورزی داشتند، ولی مائو صریحاً و آگاهانه به آن دودمان‌ها استناد نمی‌کند بلکه خشونت کین شی را سرمشق خود جهت رسیدن به اهداف سیاسی‌اش قرار می‌دهد.
از همان ابتدای تشکیل شوراهای کمونیستی در چین، فاجعه‌های انسانی بزرگی به وقوع می‌پیوندد.
محاکمه به اصطلاح «ضد انقلابیون» در چین در دوران جنگ داخلی شروع شد. در بعضی از مواردی که مستند شده، انسان‌ها را به معنای دقیق کلمه تکه‌تکه می‌کردند. انقلابیون شورایی حتی خویشاوندان فرد شوربخت «ضد انقلابی» را مجبور می‌کردند که گوشت نعش مقتول را بخورند.
در جشن‌های علنی، به دستور شوراهای سرخ کمونیستی، انقلابیون دهقانان را مجبور می‌کردند که جگر و قلب سرمایه‌داران و زمین‌داران را رسماً بخورند. و هدف انقلابیون مرتکب این جنایات فقط انتقام‌گیری بود.
ترورهای انقلابی حزب کمونیست چین فراموشی‌پذیر نیست. تنها در جیانگشی بین سال‌های ۱۹۲۷ تا ۱۹۳۱ در حدود ۱۸۶ هزار انسان به قتل می‌رسند؛ به‌ویژه دهقانانی که با سیاست‌های حزب کمونیست موافق نبودند، چه فقیر چه غنی، فوراً اعدام انقلابی می‌شدند. اعضای حزب کمونیست چین در آن زمان برای به دست آوردن پول، با افیون و مواد مخدر، تجارت می‌کردند.
حزب کمونیست در دهۀ سی تا سال ۱۹۴۶ رسماً تجارت تریاک می‌کرد و بین ۲۶ تا ۴۰ درصد درآمد خود را از این راه کسب می‌کرد.