شماری از هم میهنان گرامی از ضعف و کم استقامتی و تردد هیأت مذاکره کنندۀ «جمهوریت» ابراز تشویش می کنند.
معلوم می شود از بهرتحمیل حاکمیت ایلغاری طالبی از همین حالا زانو سوگ دربغل گرفته اند!
کدام مردم کشور پیش کاروان بربریان طالب گل فرش کرده اند؟
همه بازیگران سیاسی داخلی و منطقه ای می دانند که هیأت «جمهوریت»، سمبولیک است و حرف نهایی و کار تمام در صلاحیت آن ها نیست. در صلاحیت گروه خاک باد طالبان دوحه نشین نیز نیست. هنوز هیچ چیزی اتفاقی نیفتاده است.
تأثیر دستور انتخاباتی امریکا گذرا و معروض به عکس الحرکت و شکست است و تا این دم و درآینده نیز، قادر نیست با تغییر تحمیلی فارمول سیاست، زنده گی و جنگ درافغانستان، حکومت دست نشاندۀ پاکستان را به صورت یک جانبه و با شکل و شمایل کاریکاتوری ۱۴۰۰ سال پیش درافغانستان استوار بسازد.
چه گونه باور کرده اید که به مردمی گفته شود حدود۶ هزار قاتل خود را اول محترمانه آزاد کنید؛ بعد با صاحبان شان که همه اسیران خود را دانه دانه کشته اند، مذاکره کرده و حکومت را به آنان تحویل دهید؛ تابع شوید؟
چنین امری درکجای تاریخ و جغرافیای این دنیا محقق شده است؟
درنوزده سال، نه قوای خارجی با طالبان جنگیده، نه اردوی ملی را اجازه داده اند که غائله را بخواباند. ده سال است که مارشال دوستم به دنیا چلنج می دهد که عمرجنگ با طالب در صورت موافقت دولت کابل و امریکا، از شش ماه بیشتر نخواهد بود. اما دیدیم که او را چه گونه از معرکه بدر کردند و حتی از ارگ کابل نقشه کشتنش را درفاریاب رهبری کردند؛ نتیجه معکوس بود.
سخن را به درازا نمی برم. دوران کرزی و غنی را لابد همه حی وحاضر شاهدید. کرزی صد بارجهر می زد که کسی حق اجرای «عملیات شبانه» را ندارد.
درجنگ احمد شاه مسعود و طالبان، مسعود تقریباً با دست خالی می جنگید وناگزیر از یک میدان به آوردگاهی دیگرتاکتیک می زد تا جان خود را برای حراست از تاریخ میهن نذر کرد. اما جنگ دوم طالب با مقاومت دوم از نوع دیگر خواهد بود. امریکا مانع اصلی جنگ با طالب بود. ائتلاف آن ها با طالب این مسأله را به اثبات رساند. مبرهن است که این جنگ جنگ ما نیست؛ اما درسطح داخلی، این جنگ، «جنگ ما» شده است. جنگ ما یعنی جنگ بقای افغانستان.