از نگاه ایرانی ها، ما مشتی از آدم نماهای همپا با شامپانزه هستیم

نوشته ای ظریف و دقیق از قلم عبدالاکبر اکبر

 از منظر ایرانیان؛ 

فارسی زبانان افغانستان هیچ ارزشی نزد مردم و حکومت ایران ندارند. ایرانیان، زبان فارسی را زبان تمدن مشترک نمی دانند. ایرانیان خراسان را به رسمیت نمی شناسند؛ بلکه افغانستان امروز را بخشی از ایران و از توابع اسبق ایران می دانند و با این تابع قدیمی سر ناسازگاری هم دارند.

ایرانیان فکر می کنند که اقوامی از جنگل افغانستان از برکت تمدن ایرانی فارسی "شکسته و ریخته" یاد گرفته اند و افغانستانی ها فقط به درد کارگری و مزدوری می خورند و بس. 

این فارسی زبانان افغانستان اند که به زور خود را در دسترخوان پهن شده زبان فارسی ایرانیان شریک می‌دانند و از تمدن مشترک حرف می زنند. 

ما با ایرانیان همانقدر بیگانه هستیم که با مردمان ازبیکستان و یا سندی های پاکستان. 

وقتی ایرانیان در خراسان افتخار و تمدن مشترک نمی بینند، فارسی زبانان افغانستان چرا تمدن خراسان را با ایرانیان شریک کنند.

ایرانیان غرق در افتخارات تاریخ ۳ هزار ساله خویش و ما به مثابه گدایان طلب بخشش افتخارات و تمدن مشترک- که از منظر ایرانیان به هیچ وجهه مشترک نیست.

خود را زحمت ندهیم. ایرانیان هم به لحاظ سیاسی و هم به لحاظ فرهنگی به دیده استعماری به ما نگاه کرده اند و نگاه می کنند. 

از منظر آنان، ما فقیر، گدا، بی فرهنگ، فاقد تمدن و مشتی از آدم نماهای همپا با شامپانزه هستیم.

اگر اینطور نیست، پس چگونه است؟