حسیب معترف
حکومتی که برای «فقر» و «بیکاری» مزمن در جامعه یک ورق برنامه ندارد، اما هر روز از یک پالیسی جدید امنیتی پرده برمی‌دارد تا مثلن با سطح بلند جرایم جنایی مبارزه کند. تا کنون تمامی پالیسی‌ها و میثاق‌های امنیتی ناکام بوده است. دلیل روشن دارد. شما اگر در شهر در ازاری هر فرد یک پولیس بگذارید، وقتی ۹۰ درصد مردم زیر فقر مزمن (کمتر از یک دالر در روز) زندگی می‌کنند، قادر به‌تامین امنیت و جلوگیری از جرم‌های جنایی نمی‌شوید.
مهم‌تر از مبارزه با مجرم، مبارزه با فساد گسترده در دستگاه دولت است که باعث می‌شود ۹۰ درصد منابع به‌جیب یک جمع خاص برود و ده درصد دیگر میان ۹۰ درصد فقیر تقسیم شود. حکومت به‌جای افزایش نیروهای امنیتی، باید چرخ اقتصاد را به کار بیاندازد و اشتغال ایجاد کند. منابع باید به‌شکل مساویانه تقسیم شود و قانونی در حمایت از فقرا تصویب و به‌اجرا گذاشته شود. تا زمانی که منابع مالی حکومت را یک جمع کوچک در خارج و داخل «معیشت» کنند و آن‌طرف‌تر، مردی تنها راه برای سیرکردن شکم کودکانش را دزدی بداند، حتا اگر در شهر حالت نظامی هم اعلام کنید، باز هم گراف جرم و جنایت پایین نخواهد آمد.