موسا ظفر
مکتب را در مسجد می‌خوانیم، نماز را در سینما.
شراب را در بوتل آب می‌خوریم.
دختربازی را در قبرستان می‌کنیم.
موتروانی را در وسط شهر یاد می‌گیریم.
سکس را در تاریکی شب و بدون اینکه همدیگر را ببینیم انجام می‌دهیم.
وقتی به سالنگ و پغمان چکر می‌رویم نکتایی می‌بندیم اما در جلسه دیپلماتیک با چپلک می‌رویم.
عکس پروفایل ما «یاالله» است اما سنی لیون را فالو می‌کنیم.
در کامنت به دختران توصیه می‌کنیم که حجابت را کامل کن اما در مسنجر برایش عکس چول می‌فرستیم.
وقتی مرده‌دار هستیم توقع داریم فقیرترین‌ها برای مرده ما قبر بکنند اما وقتی عروسی داریم آدم‌های پولدار را در صدر مجلس می‌نشانیم.
یک شوهر داریم و با هشت پسر دیگر رابطه مخفی اما در ستوری متن می‌نویسیم، «تنهایی در بگیری».
پیش فاحشه عذر می‌کنیم که در چوکی پیش‌رو بنشیند اما سر زن خود پتکه می‌کنیم که در چوکی پشت سر بنشیند و شیشه را پایین نکند.
تازه از شکسته‌نفسی خودمان را «مردم شریف افغانستان» خطاب می‌کنیم. وه که چه شریفیم.