قمه کشی ( فعلاً نرم) بین شورای مصالحه به رهبری دکترعبدالله و گروه اشرف غنی روی شکل و شمایل مذاکرات صلح تا پوره شدن موعد مرخصی کریسمس، اگر نه دررسانه، دست کم درمجالس خصوصی تشدید خواهد شد. اما اشرف غنی پرتپایش تر و طراح تر از عبدالله است. تا عبدالله از خلیلزاد در یک مورد خواستار هدایت شود، درهمین فاصله، سازش اشرف غنی با طالبان با مبادلۀ بسته های بن بست شکن مشوقی و انصراف از همه ای خط قرمز ها، سریع تر می تواند به فرجام برسد.
پافشاری و به ظاهر یک دنده گی ارگ دررابطه به مکان شروع بعدی مذاکرات، به استثنای دوحه، یک پیش پردازی تاکتیکی است. حلقات سنتی به شدت درتلاش یکجا کردن غنی وطالبان هستند. این حلقات، البته می دانند که تفاوتی ماهیتی درایجاد نظام آیندۀ سیاسی بین طالب و غنی وجود ندارد. آن ها بدین وسیله جای خالی اردوگاه ضد طالبان با حضور خود شان پر می کنند و پیروزی مذاکرات را به نام خود سجل می کنند. این یک خواب نیست؛ بی خوابی غنی شده است که فرجامش، باخت کامل سیاسی و کلید زدن جنگی سراسری در فاز بعدی است.
درسوی دیگراین فرآیند، تلاش های خلیلزاد قرار دارد که مبنای آن، تشکیل یک حکومت فراگیر بین طالبان و جبهه سنتی ضد طالبان شمرده می شود.
هیچ شکی نیست که درمذاکرات سری درحال انجام بین نماینده گان اشرف غنی و طالبان، مجموعه موانع فردی ( ازجمله امرالله صالح) یا جمعی ( جبهۀ احزاب ضد طالبان)- تعریف شده درچهارچوب مقاومت ملی برای مبارزه با بربریت - جایی نخواهد داشت.