اگر آنلاین باشم، می‌گویند بخاطر چند لایک د فیس‌بوک بستره انداخته. اگر در آنلاین حضور نداشته باشم، می‌گویند سر دوستداران خود قیمت‌فروشی می‌کنه.
فرهاد دریا
اگر ریش ماندم، گفتند برای حکومت موقت آمادگی دارد. اگر ریش خود را "دیزاین" کردم، گفتند به سنّت پیغمبر اهانت می‌کند. اگر مست خواندم، گفتند خوده بچه بچه نساز، سنگین باش. اگر غزل خواندم، گفتند خود ما کم غم‌درون استیم که توام دل ماره از دوغ بد می‌کنی. اگر فارسی خواندم، گفتند چرا پشتو نمی‌خوانی، از زبان مادری‌ات می‌شرمی. اگر پشتو خواندم، گفتند به حمایت از غنی می‌خواند.
اگر آنلاین باشم، می‌گویند بخاطر چند لایک د فیس‌بوک بستره انداخته. اگر در آنلاین حضور نداشته باشم، می‌گویند سر دوستداران خود قیمت‌فروشی می‌کنه.
اگر از پول آب و نان فرزند و عواید موسیقی خودم به کودکان خیابانی کمک کردم، گفتند الهی از گلونش پایان نره، ملیون ها دالر پول کمک به اطفال یتیمه چور کد. اگر برای سیلاب زدگان بدخشان و بغلان هزاران دالر کمک نقدی کردم، گفتند باید بکند، ملیونر است. اگر برای سیلاب زدگان پروان کمک نقدی جمع‌آوری کردم، گفتند چرا کلشه خودت نمیتی که از مردم گدایی می‌کنی؟!
اگر عکس زن و بچه‌ی خود را در رسانه‌ها شریک نکردم، گفتند چقه متعصب اس، هر روز سر حقوق زن گپ میزنه اما عکس زن خودشه کس ندیده. اگر تصویر خود را باسلطانه و هجران در فیس‌بوک نشر کردم، گفتند بی‌غیرت به خاطر چند تا لایک عکس ناموس خوده نشر می‌کنه و و و ...
خلاصه که هر کدام شما خوبان، مشابه به سرنوشت من، قصه‌ی دارید. مردم همیشه برای گفتن گپ دارند و با قضاوت‌های خود مانع خواب‌ها و آرزوها و پیشرفت‌های تان می‌شوند. بهتر است به خود و آرزوهای خود توجه کنید، نه به حرف‌های مردم - کاری که من انجام می‌دهم! 😉
پس زنده باد خودما!