باور بامیک
همین ویژه‌گی برای یادکرد از خوبی‌های وی بسنده است. من در هنگام اوج شهرت نظامی او سرباز بودم. او یک نظامی دانش‌گاهی بود، نه نظامی‌یی که از برکت تنظیم و سهم تنظیمی به افق رتبه‌های نظامی رسیده باشد. او پسان‌ها و پس از نگارش «اردو و سیاست» بار دیگر گل کرد و این بار در هیأت یک نویسنده و پژوهش‌گر.
هنگامی‌که کتاب او را دیدم و خواندم، شگفت‌زده شدم که یک فرمان‌ده نظامی چه‌گونه می‌تواند یک نویسنده هم باشد و چنین خوب و روان بنویسد. او همانند دیگر جنرالان بروتی‌یی نبود که تمام سطح سواد شان در نوشتن و گفتن #هورا فشرده می‌شد و تفکر حزبی شان نیز به اندازه‌ی درشتی بروت شان بود.
نبی عظیمی، مرد عظیم بود و با نگارش «اردو و سیاست» خدمت بزرگی به تاریخ کشور و روشن‌کردن واقعیت‌های درونی نظام آن زمان و آن برهه‌ی تاریخی کرد.
خوب است که انسان‌ها را با توجه به تبار و تیره‌ی شان بررسی و نقد نکیم؛ به‌تر است افراد را با توجه به کارکرد‌ها، توانایی‌ها و راستی و درستی شان نقد و بررسی کنیم. بدون شک هیچ انسانی خالی از اشتباه نیست و نبی عظیمی هم نمی‌تواند از این دایره بیرون باشد؛ اما کارها و ویژه‌‌گی‌های خوب او چشم‌گیرتر از اشتباهات اویند.