سخن سهراب سیرت دربارۀ مونس همه زمانی و همه مکانی قلب های فارسی گویان- احمد ظاهر
به این پارچه از آهنگ احمدظاهر گوش بدهید. او این را در یک محفل خودمانی می‌خواند که در بخشی از آن روی این بیت از حافظ تاکید می‌کند:
-
فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست
کفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی
-
از این که خودش این بیت را تا عمق جان فهمیده، درک کرده و شاید به شرایط آن وقت انطباق داده به همه می‌گوید:
- دیکتاتوری ره میگه، گوش کنین! دیکتاتوری ره میگه!
-
و بعد دوباره آن را تکرار می‌کند.
در نسخه‌هایی از این آهنگ که به طور حرفه‌ای ضبط شده و در آلبوم او منتشر شده، این بیت وجود ندارد و شاید با فشار نهادهای حکومتی، سانسور شده است.
اما این به اصطلاح کیف کردن او از شعر و ابراز آن، یک مورد دیگر را هم دربارهٔ احمد ظاهر به ما می‌گوید و آن این که چقدر این بشر بر آنچه می‌خوانده واقف بوده و جدا از اشتباه‌هایی که گاهی در تلفظ کلمات در آهنگ‌های او می‌بینیم، چقدر برمعنای بیت بیت برخی از بهترین غزل‌های معاصر فارسی را که خوانده آگاه بوده است.
در برخی آهنگ دیگر مجلسی/خودمانی او هم گاهی می‌شنویم که او از هیجان به همه می‌گوید: به شعر این آهنگ توجه کنید، یا در جایی می‌گوید که این بخش شعر به زندگی او صدق می‌کند.
راستی چند آوازخوان امروزی ما چنین سلیقه‌ای در انتخاب شعر و چنین درکی از آن دارد؟