نشست های خالی از محتوا یگانه فایده اش باختن زمان وفرصت است. این مرکز پل نامرئی ارتباط با طالبان دارد.
برگرفته از نمایۀ صفی حساس
مجلسی به‌مناسبت "صلح" به ابتکار انسیتوت صلح کابل و به‌میزبانی مرکز مطالعات پنجشیر، در هوتل دریابار (واقع دشتک/پنجشیر) برگزار گردیده بود که فرصت سخن نیز به بنده رسید و حرف های خود را در چهار محور مطرح نمودم:
۱_پیشنیه صلح: بیست سال است که واژه‌ی سرگردانی به نام صلح سرگشته و حیران جایی برای خود نیافته و زمینه تحقق ثابت نشده است. حکومت کرزی در نخستین روزهای کاری‌اش نهادی را به نام شورای عالی صلح ایجاد کرد که پی‌وسته با بی‌برنامگی و ناکارگیِ تمام تا حال تداوم یافت و هیچ حاصل چشمگیری به‌جا نگذاشت.
البته از این وقت‌گذارانی در راستای تقویت و دوباره به‌میدان کشاندن طالب استفاده نیز شد.
۲_ نقش زنان در صلح احتمالی:
طالب با هر پدیده‌ای به‌چشم جهل می‌بیند. این نوع نگاه بیشتر از هر امری، زنان را قربانی می‌کند. طرز دید طالب کاملا زن‌ستیزانه است. دید‌شان تا آنجا غلیظ و جمود است که زن را متاعی بیش نمی‌دانند.
۳_ امیدواری به‌صلح: از آنجا که طالب هویت مستقل و دولت افغانستان موقف روشن نسبت به‌صلح ندارد، گمانه ها و تحلیل ها این را می‌رساند که رسیدن به‌صلح ناممکن است. وضعیت نامتعارف دو طرف در این پروسه، نومیدی و بدبینی را راجع به این پروسه به‌وجود آورده است.
۴_ با فرض این‌که طالب به‌صلح تمکین کند، سه مورد مهم و اساسی باید در گفت‌و‌گو های صلح محلِ بحث داشته باشد و روی هر کدام به‌شکل جدی توجه شود:
_حفظ دستاورد های بیست سال اخیر.
_تغییر ساختار نظام (از متمرکز به‌غیر متمرکز).
حفظ و تقویت نهادی دمکراتیک.
این چهار محور در پاسخ به ده سئوالی بود که طی پرسش‌نامه‌ای از طرف کارگزارن برنامه ترتیب گردیده بود که به‌شکل فشرده و همه‌شمول به‌آن پرداخته شد.