اشاره: امریکا در 20 سال یک نفرآدم مسوول به افغانستان را نیافت که با وی کار کند. کرزی را روی شانه کشیدند؛ اما او رو به طالبان کرد. فهیم قسیم را روی صحنه آوردند؛ او هم از ترس توطئه غرب، به پروژه کمک به طالبان پیوست و طرح آزادی زندانیان طالبان را از چندین محبس آماده و عملی کرد. تک و توک آدم هایی هم که پیدا شدند؛ یا به سرعت مثل دزدان شاخدار شدند یا از سوی مافیای فساد به حاشیه رفتند.
بار دیگر بن‌بست دولت
خروج امریکا، با اینکه قابل پیش‌بینی بود، چرا تبدیل به عزای عمومی برای نخبه‌گان سیاسی و فرهنگی افغانستان شده است؟ سیاستمداران کتوله ما در توهم خود افغانستان را برای امریکا استراتژیک ساخته بود، با این خروج اکنون از کابوس دهشتناک خود بیدار شده اند. این خروج بار دیگر بن‌بست دولت را به رخ همه ما کشید. دولت کرایی، کرا کننده خود را از دست داده است. نخبه‌گان سیاسی افغانستان دنبال یک کنتراکتور دایمی است که آنان را برای همیشه اجاره کند، پول بدهد تا آنان فسادو زورگویی کنند. این حد اعلای تصور یک سیاستمدار ما از دولت‌داری است.
به روی مبارک خود نمی‌اوریم که امریکا ۳۰۹ میلیارد دالر را در بخش امنیت و ۳۶ میلیارد دالر را در بخش بازسازی در افغانستان مصرف کرده است. با تصوری که نخبه‌گان فاسد ما از دولت‌داری دارد، امریکا اگر بیست سال دیگر بماند و دو برابر آنچه را که مصرف کرده، مصرف کند، باز هم خروج امریکا برای نخبه‌گان فاسد و ابله ما در حکم ماتم عمومی خواهد بود. دیروز وقتی اخرین نیروهای امریکایی از بگرام رفتند، پایگاه تاریک شد و اردوی ملی همزمان با دزدانی که برای غارت به پایگاه هجوم آورده بودند، آنجا رسید. تراژیک و خنده‌دار بود. اردوی ملی آمادگی تحویل‌گیری را نداشتند. این پایگاه برای دولت افغانستان اکنون حکم یک درد سر را پیدا کرده است.
از صفحه علی امیری