محمدعثمان نجیب
هرگز قوت های دفاعی وطن تان را ملامت نه کنید. غنی کرزی ذلیل زاد عبدالله و امرالله همه خاین بودند وطن را برباد دادند، ارتش دلیر ما هم انگیزه‌ی جنگ داشت و هم توان دفاع و تعرض. اما اجازه نه یافت. سپیدار پیر اسماعیل خان قهرمان ملی این معرکه گاه دود و آتش شد.
عقب نشینی مارشال دوستم و استاد عطامحمد نور هم اقدام سنجیده شده بود برای در دام نیافتیدن. اما به یاد داشته باشید که اشتباهات شان در حمایت از غنی لکه‌ی سیاه ننگ و بی معنای زیستار سیاسی و نظامی همه‌ی شان بود. اینانی که بر اریکه‌ی قدرت تکیه زدند دو فیصد هم افغانستانی نیستند. غنی کرزی و ذلیل زاد ظاهراً حاکمیت یک دست نخبه سالار پشتونیزم را بر کشور و بر خلاف شنای موج ها برقرار کردند، اما این دو اصل را در نظر داشته باشیم که حاکمان جدید غیر از چند رهبر شان آن هم از مجبوریت دیگر همه پشتون های خیبر پشتون‌خواه، قبایل دزد پشتون آن سوی مرز دیورند و پنجابی های پاکستان اند.
رهبر عمومی شان هم به صورت قطع مثل ملا عمر ساخته‌ای یک از افسران ISI است. کشور دیر یا زود به مالکان اصلی اش بر می‌گردد. اما التیام زخم ها و اندوه شهدا و ویرانی کشور و ملت هرگز مداوا و فراموش نه می‌شوند. داعیه‌ی مقاومت دوم و سوم را از شمال کابل تا پهندشت شمالی و پنجشیر محوریت های رهبری جدید در هر سوی کشور آغاز کنیم و پرسه زنان در عبور از بحران و برگرد به اصل همسان سازی قدرت و ثروت و حقوق خود را به دست آوریم. اینجا پشتون. بیچاره و بی امکانات عادی کمتر از من و تو رنج نه کشیده است.
در داوری و باوری و همراهی با آن قشر محکوم و محروم را به عنوان هموطنان ما و نور دیده های ما از یاد نبریم و پیکر واحدی باشیم. پس از این اگر پرسشی از من بود و با نادانی یی که دارم پاسخ میدهم. در غیر آن من از فردا بحث سیاسی یا نوشتار سیاسی نه دارم. اما بحث های حماسی و انگیزه دهی ملی من با عالمی از کمی و کاستی های علمی ادامه خواهد داشت و فردا با یاسین خموش قصه های آخرین تحولات را دارم انشاءالله. بدرود هموطن و وطن دردمندم.