قرض تاریخ
سمیر بدرود
آنچه در پنجشیر جریان دارد تداوم سیاست غضب زمین و خانه غیر پشتون‌ها به دلیل برهم زدن معادله سیاست و قدرت توسط حکام پشتون است. این سیاست توسط عبدالرحمن خان اساس گذاشته شد، توسط امان الله خان شکل قانونی گرفت (نظام نامه ناقلین به سمت قطغن)، بعداً توسط افرادی چون هاشم‌خان، محمدگل مهمند، مجید زابلی و سایرین تعقیب و اجرایی شد و در نهایت توسط اسماعیل یون در قالب سقاوی دوم مانیفیست و تدوین شد که حالا آخرین مراحل اجرای آن توسط طا لبان به پیش برده میشود.
حضور پشتون‌ها در شمال (از کندز تا بغلان و بلخ و فاریاب) به همین ترتیب حذف فارسی‌زبانان از شرق و جنوب (کندهار، جلال‌آباد، گردیز و...) در جریان ۱۴۰ سال اخیر صورت گرفته و در همین جریان ۶۲ درصد نفوس فارسی‌زبانان هزاره با ابزار قتل، برده سازی و کوچ اجباری حذف و زمین‌های شان از بهسود تا هلمند غضب شده است.
برای حل معضل افغانستان نیاز است تا دعوی تاریخی غضب خانه و زمین مردمان بومی توسط ناقلین علیه حکام پشتون باز شود زیرا مرض زمانی درمان میشود که ریشه اش خشکانده شود و ریشه منازعه و جنگ افغانستان خفته در تاریخ است.
این روز ها تنور طعنه‌های قومی به شدت گرم است. عنوان هایی چون فراری‌ها، بی غیرت‌ها، قبر پدر تان را نگهداشته نتوانستید، استخوان‌های مسعود تان را به هوا کردیم که در مواردی موجه نیز است، در ذهن و زبان طا لبان و هواخواهان قومی و مذهبی شان موج میزند. موجه از این جهت که بیست سال گذشته را در اثر حماقت سیاسیون غیر پشتون از دست داده ایم! منتها، در کنار تمام اتفاق های بد، یک اتفاق خوب نیز افتاده است و آن پخش آگاهی است.
ما به این آگاهی رسیده ایم این که در طول تاریخ چه اتفاقی برای ما افتاده است و حالا چه جریان دارد و از همین جهت جنگ و مقاومت تا بازپس گیری خانه و زمین و برقراری عدالت در سپهر سیاست و اجتماع قطعا ادامه خواهد داشت. فرق نمی‌کند یک، پنج، ده، بیست و یا پنجاه سال بعد اما بدون شک و شبهه قرض تاریخی را ادا خواهیم کرد!
تا پیروزی
پ‌ن: مراد از پشتون در این نوشته عام نیست یعنی شامل حال اعم پشتون‌ها نمیشود بلکه هدف طرفداران پشتونیزم و سیاست تفوق طلبی و برتری خواهی است.