دیشب تقلای طالب برای تسخیر پنجشیر و سرکوب نیروهای مقاومت با خاک یک‌سان شد. شکست سهمگین لشکر جهل در کوتل خاواک! این به حافظهٔ ما خواهد ماند اما حقارتی که از شکست این نیروی سیاهی نصیب نوافغانیست‌های کشور شده، ده‌مرتبه از آن دیدنی‌تر و به یادماندنی‌تر است. دوباره روی آورده‌اند به یاوه‌بافی و مهمل‌گویی. اول شب هم‌پای شلیک‌های هوایی و جنگ تبلیغاتی برادران طالب‌شان تسخیر خیالی پنجشیر را جشن گرفتند اما اکنون شکوه دارند که چرا نیروهای مقاومت زیر پرچم موجود افغانستان نمی‌رزمند.
تناقض عجیبی است. نظریه‌پردازان ردهٔ اول این‌ها ناگهان دزدان درجه‌یک از آب درآمدند و پرچم و جغرافیا را دودستی تقدیم برادران طالب‌شان کردند تا سالاری افغانیت در پهلوی اسلامیت طالبانی حفظ شود اما اکنون از کسانی که زمین و خانهٔ‌شان را از دست داده‌اند، از آنانی که ده و روستای‌شان مورد تجاوز برادران طالب همین‌ها قرار گرفته، توقع دارند تا زیر پرچم قومی ایشان برزمند.
به نظرم، جنگیدن برای آزادی و برابری زیر پرچم قومی موجود بزرگ‌ترین خطای سیاسی است. زیر نام و نشان موجود کشور، ما به برابری و آزادی نخواهیم رسید. اگر قرار باشد این‌بار و پس از طالب زمینی داشته باشیم، سرزمینی باشد که هویت افغان و تاجیک و هزاره و اوزبیک و گجر و... را هم‌زمان در نام و نشانش بربتابد.
روایت کنونی مقاومت در حال حاضر دچار اشکالات اساسی است اما عجالتاً نرزمیدن زیر پرچم موجود کشور در برابر طالب کار بسیار درستی است. در آینده دربارهٔ روایت مقاومت بیشتر حرف خواهیم زد.