نوشتۀ گلنوربهمن
پرچمی‌ها و خلقی‌ها سی سال پیش به چهار سمت جهان آواره شدند و تا کنون نتوانستند از مرزهای دنیایی که در خیالات خویش آفریدند قدمی فراتر بگذارند. این جماعت زمان‌زده تا کنون یکدیگر را دشنام می‌دهند و به فساد و جنایت و خیانت متهم می‌کنند. من از تماشای جنگ‌های رسانه‌ای این آدم‌های وامانده از حرکت زمان بارها دچار حیرت شده‌ام.
حکومت دوسره‌ی غنی و عبدالله نیز به ابتکار دو یابوی پیر (ترامپ و بایدن) به همان سرنوشتی مبتلا گردید و سقوط کرد که حکومت داکتر نجیب‌الله به وساطت ابلهانه‌ی بنینسوان نماینده‌ی باصلاحیت سازمان ملل مبتلا گردیده بود.
در این روزها جنگ‌های رسانه‌ای و تبادل اتهام و دشنام میان پیروان "دولت‌ساز" و "ثبات و همگرایی" چنان مضحک است که حتا افراد سوگوار نمی‌توانند از خنده غش نکنند.
اگر امرالله صالح که متحد سیاسی اشرف غنی بود و به پنجشیر رفت، بسم‌الله محمدی که دست‌نشانده‌ی عبدالله بود و عطا محمد نور که بی‌تاج پادشاه بود، با پشتاره‌های دالر به کجا فرار کردند؟
پیروان غنی و عبدالله و دیگر جریان‌های سیاسی افغانستان، جای نفرت‌پراگنی علیه یکدیگر باید راهکارهای جنگ متحدانه و مشترک علیه طالبان را جستجو کنند.